یه دلشکسته

دل آسمون صاف و روشن پاك پاك و رنگ آبي فیروزه ای نداره حرف نگفته اي نذاشته راز سر به مهري وسط اين آسمون زيبا مي درخشه خورشيد طلايي   قاصدكي خوشحال و شادان مي رقصه توي هوا مي نشينه لحظه اي روي زمين مي نشينم منم كنارش مي گيرم توي دستم نگاهم تو نگاهش   مي گم ميشه يه آرزو كنم قاصدك مي گه چرا كه نه   مي گم ميشه پيغام رسون من بشي  قاصدك مي گه تا پيغامت چي باشه   مي گم همه آرزومو تموم دلتنگيامو زیر گوش قاصدك   جدا مي كنه منو از قاصدك يه نسیم كوچك توي دل مي گم برو سفر سلامت   كاشكي همسفر مي شدم با تو مي گذشتم از تموم فاصله ها مي رسيدم به شهر آرزوها   قاصدك نكنه دوري راه  رنج سفر خسته ات كنه درمونده ات بكنه   اما ته دلم يه صدایي مي گه پيغام دلمو  مي رسونه  قاصدك   من هم اينجا مي مونم منتظر منتظر يه قاصدك كوچولوي خوش خبر مي دونم يه روز خوب خدا مي رسه قاصدك با يه عالم خبر   برمي گرده قاصدك زود زود برمي گرده قاصدك

            شعری که میبینید دوسته خوبم باران گفته

 این پست تقدیم میکنم به دوست عزیزم قاصدک امیدوارم خوشش بیاد

من فکر چشمای تو ام ، تو بی خیال قلب من
با من بمون ، تنها نرو ، قید همه چی رو نزن

دیگه فکر نمی کنم ، که یه روزی بر می گردی
به چه قیمتی منو ، به خودت وابسته کردی

ان قدر غمم زیاده که دارم می سوزم این جا
ولی تو خیالتم نیست که دارم می میرم این جا

قلب من آروم نمی شه ، از روزی که رفتی بی من
دیگه برگشتی نداره ، می دونم دلگیری از من

من فکر چشمای تو ام ، تو بی خیال قلب من
با من بمون ، تنها نرو ، قید همه چی رو نزن

دیگه فکر نمی کنم ، که یه روزی بر می گردی
به چه قیمتی منو ، به خودت وابسته کردی

ان قدر غمم زیاده که دارم می سوزم این جا
ولی تو خیالتم نیست که دارم می میرم این جا

قلب من آروم نمی شه ، از روزی که رفتی بی من
دیگه برگشتی نداره ، می دونم دلگیری از من

گر چه با يادش ، همه شب ، تا سحرگاهان نيلی فام،

                                                                       بيدارم،

گاه گاهی نيز، وقتی چشم بر هم می گذارم ،

  خواب های روشنی دارم ،

                                                            عين هوشياری !

آن چنان روشن که من در خواب ،

دم به دم با خويش می گويم که:                                                                                                                                                                                       

                                                            بيداری ست،بيداری ست،بيداری!

اينک،

اما در سحر گاهی،چنين از روشنی سرشار ،

پيش چشم اين همه بيدار ،

                                                             آيا خواب می بينم؟

اين منم، همراه او ؟ بازو به بازو ،

                                                            مست مست از عشق،از اميد؟

روی راهی تارو پودش نور،

از اين سوی دريا، رفته تا دروازه ی خورشيد ؟

ای زمان ،ای آسمان ،ای کوه ،ای دريا !

خواب يا بيدار ،

                                                              جاودانی باد اين رويای رنگينم !

                                                                               فريدون مشيری

                   از دوست عزیزم قاصدک به خاطر شعر زیباش تشکر می کنم

نمیدونم که چرا هر چی غمه ماله منه !

چرا دنیا نمی خواد خوبی نشون من بده !

چرا من نمیتونم مثل همه خنده کنم !

چرا باید توی خلوت بیصدا گریه کنم !

بخدا دست خودم نیست که همش غم تو نگامه

وقتی که حر ف میزنم بغضی همیشه  تو صدامه

من که تقصیری ندارم غم تو قلبم لونه کرده

تقصیره این دل تنهاست که اونو بهونه کرده

اخه دل نمیدونه.نمیشه مال هم باشیم

من میدونم. اون دله .دل که اینا نمیدونه

دل کارش تپیدنه تالاپ تالاپ تولوپ تولوپ

کاش اونم بشنوه .این تالاپ تالاپ تولوپ تولوپ

   سلام اینم دومین شعرمه که میذارم وب شاید زیاد جالب نباشه ولی خب چهار دیواری اختیاری

خوشحال میشم نظرات شما دوستان خوبمو بدونم تا شعرای بهتری بگم

من منتظرم ها

در من  غم بیهودگی ها می زند موج

در تو غروری از توان من فزون تر

در من نیازی می کشد پیوسته فریاد

در تو گریزی می گشاید هر زمان بر

ای کاش در خاطر. گل مهرت نمی رست

ای کاش در من آرزویت جان نمی یافت

ای کاش دست روز و شب با تار و بودش

از هر فریبی رشته عمرم نمی بافت

اندیشه روز و شبم پیوسته این است

      من بر تو بستم دل ؟                      

                       دریغ از دل که بستم  

افسوس بر من .گوهر خود را فشاندم

در پای بت هایی که باید می شکستم

ای خاطرات روزهای گرم و شیرین

دیگر مرا با خویشتن تنها گذارید

در این غروب سرد درد انگیز پاییز

با محنتی گنگ و غریبم وا گذارید

اینک دریغا آرزوی نقش بر آب

اینک نهال عاشقی بی برگ و بی بر

در من.

   غم بیهودگی ها می زند موج.. 

در تو.

     غروری از توان من فزوتر.

این پست باهمکاری دوست عزیزم قاصدک آماده شده ازش ممنونم

نمی دانم چرا گاهی، دلم ناگاه می گیرد

دوباره سینه ی تنگم هوای آه می گیرد

دوباره بغض تلخی در گلویم راه می بندد

دوباره اشک سردی از نگاهم راه می گیرد

غمی سر می رسد ناگاه و می گیرد تمامم را

چنان کز تکه ی ابری تمام ماه می گیرد

نپرس از من دلیل گریه های بی دلیلم را

نمی دانم چرا گاهی دلم ناگاه می گیرد.

اونم جزئی از سایته

منتظرتون هستم  وگه نه اپ نمیکنم ها

در ضمن تو همین پست نظرتون  رو در مورد سوال هم بگید مرسی

نظرسنجی گوشه سمت راسته وبلاگه البته از سمتی که نگاه میکنید به مانیتور

واسه اونایی که نظر سنجیرو ندیدن

 پی نوشت  :   اولین نظر سنجی سایت بود خیلی کم شرکت کردید

ولی چون اولی بود اشکال نداره  

نتیجه هم ۸۳درصد دخترا مغرورن و ۱۷ درصد پسرا با رند کردن تازه

 از همه دوستایی که نظر دادن مرسی تا بعد

 ان چنان زلال،

 که می شد ستاره چید !

                دستم به هرستاره ای که می خواست رسید !

نه از فراز بام ،

که از پای بوته ها،

                  می شد ترا در ایینه ی هر ستاره دید!

 در بیکران دشت،

 در نیمه های شب،

              جز من که  با خیال تو می گشتم ،

              جز من که در کنار تو می سوختم ،غریب،

                        تنها ستاره بود که می سوخت ،

                         تنها نسیم بود که می گشت !

            تقدیم به دوست خوبم قاصدک که این پست با کمک اون اماده شده

کاش میتونستم فقط اسم تورو صدا کنم

میبینی که  آرزوهام چقدر ساده وپاکه

میدونم آخرشم بی تو تنم به زیر خاکه

سلام دوستای عزیزم منم شعر گفتن یاد گرفتم اینم اولیشه پس زیاد ایراد نگیرید ولی بگید که چطوره؟

به اون یکی وبم هم سر بزنید خب

تو قسمت لینکهام هست اینم ادرسش هست

http://www.hadesesabz.blogfa.com/

نرید قهرم ها

یه وب سیاسی هست دیگه نتونستم سکوت کنم

این پست هم با همکاری دوست خوبم قاصدک اماده شده

برای عاشقی دیره
ولی باز دست تقدریه
تا دستامون نره بالا
جایی بارون نمی گیره
دلی که دادمش دستت
دیگه از زندگی سیره
نیومد وقتی ام اومد
فقط گفت که داره می ره
نگفتم من خداحافظ
آخه قلبم هنوز گیره
بدون این قلب دیوونه
دیگه محتاج زنجیره
بمون این زخم رو بدتر کن
عجیب محتاج شمشیره
بریزم اشکام رو شاید
آخه این آخرین تیره
نگی تو اونی که رفته
وجودش غرق تقصیره
فدای او که تو خوابم
من رو تحویل نمی گیره

                                                      مریم حیدر زاده عزیز

نمی دانم چه می خواهم خدايا

به دنبال چه می گردم شب و روز

چه می جويد نگاه خسته ی من

چرا افسرده است اين قلب پر سوز

ز جمع آشنايان می گريزم

به کنجی می خزم آرام و خاموش

نگاهم غوطه ور در تيرگی ها

به بيمار دل خود می دهم گوش

گريزانم از اين مردم که با من

به ظاهرهمدم و يکرنگ هستند

ولی در باطن از فرط حقارت

به دامانم دو صد پيرايه بستند

از اين مردم که تا شعرم شنيدند

به رويم چون گلی خوشبو شکفتند

ولی آن دم که در خلوت نشستند 

مرا ديوانه ای بد نام گفتند

دل من ، ای دل ديوانه من

که می سوزی از اين بيگانگی ها

مکن ديگر ز دست غير فرياد

خدا را ، بس کن اين ديوانگی ها.

این پست توسط دوست خوبم قاصدک اماده شده ازش تشکر میکنم که بهم کمک میکنه

رفتم ، مرا ببخش و نگو وفا نداشت

راهی به جز گريز برايم نمانده بود

اين عشق آتشين پر از درد  بی اميد

در وادی گناه و جنونم کشانده بود

رفتم که داغ بوسه پر حسرت تو را

 بر اشک های ديده ز لب شستشو دهم

رفتم که ناتمام بمانم در اين سرود

رفتم که با نگفته به خود آبرو دهم

رفتم، مگو، مگو که چرا رفت ننگ بود

عشق من و نياز تو و سوز و ساز ما

از پرده ی خموشی و ظلمت، چو نور صبح

بيرون فتاده بود به يک باره راز ما

رفتم که گم شوم،چو يکی قطره اشک گرم

در لا به لای دامن شب رنگ زندگی

رفتم که در سياهی يک گور بی نشان

فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی

من از دو چشم روشن و گريان گريختم

از خنده های وحشی طوفان گريختم

از بستر وصال به آغوش سرد هجر

آزرده از ملامت وجدان گريختم

ای سينه در حرارت سوزان خود بسوز

ديگر سراغ شعله ی آتش ز من مگير

می خواستم که شعله شوم سرکشی کنم

مرغی شدم به کنج قفس خسته و اسير

روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خويش

در دامن سکوت به تلخی گريستم

نالان ز کرده ها پشيمان ز گفته ها

ديدم که لايق تو و عشق تو نيستم

    ( البته اين پست با همكاري  دوست خوبم شکوفه اماده شده)

دلتنگی هایم ناگفتنی است

دلتنگ می شوم.......می خواهمت

دلتنگی هایم ناشنیدنی است
دلتنگم.......می جویمت

دلتنگی هایم غرقم می کنند
دلتنگ بودم.......می یابمت

دلتنگی هایم با تو یکی می شوند
دلتنگیم..............سخت در آغوش می گیرمت

دلتنگ ِ دلتنگی های توام
می خواهمت.....می جویمت.....می یابمت
غرق ِ دلتنگی های شیرینت می شوم

 سالها پيش از اين به من گفتی

که(مرا هيچ دوست می داری؟)

گونه ام گرم شد ز سرخی شرم

شاد و سر مست گفتم (آری!)

باز ديروز جهد می کردی

که زعهد قديم ياد آرم

سرد و بی اعتنا به تو گفتم  

که(دگر دوستت نمی دارم!)

ذره های تنم فغان کردند

که،خدا را ! دروغ می گويد

جز تو نامی ز کس نمی آرد

جز تو کامی ز کس نمی جويد .

تا گلويم رسيد فريادی

کاين سخن در شمار باور نيست

جز تو، دانند عالمی که مرا

در دل و جان هوای ديگر نيست .

ليک خاموش ماندم و آرام

ناله ها را شکسته در دل تنگ ،

تا تپش های دل نهان ماند ،

سينه ی خسته را فشرده به چنگ.

در نگاهم شکفته بود اين راز

که (دلم کی ز مهر خالی بود؟)

ليک تا پوشم از تو، ديده ی من

بر گل رنگ رنگ قالی بود .

(دوستت دارم و نمی گويم

تا غرورم کشد به بيماری !

زانکه می دانم این حقيقت را

که دگر دوستم ... نمی داری ...)

تو همونی که دلم یه عمری آرزوشو داشت

همونی که غیر اون هیچ کسی رو قبول نداشت 

تو همونی که برام قشنگ ترین بهونه بود
همونی که بهترین لحظه ی عاشقونه بود
 
تو همونی که چشام سراغ اشکاشو گرفت
اون که حتی شبای فاصله دستاشو گرفت
 
تو همونی که می گفتم مال من میشه یه روز
اون که از خاطر من نرفته یک لحظه هنوز
 
تو همونی که می خواستم باهاش عاشقی کنم
از خودم، از خودمون یه روز باهاش حرف بزنم
 
تو همونی که دلم همش به اون فکر می کنه
هیچ کسی و هیچ چیزی عشقشو کم نمی کنه
 
تو همونی که هنوز با خاطره ش جون می گیرم
تو همونی که هنوز برای چشماش می میرم
 
تو همونی که قرار نبود بدون ما بره
تو همونی که نگفت از ما یه روزی می گذره

                                                                                 مریم حیدر زاده

من تمنا کردم

 که تو با من باشی

تو به من گفتی

هرگز هرگز

پاسخی سخت و درشت

                                 حمید مصدق